Aggelopoulos :: Δίκτυο Συνεργατών Αγγελόπουλος

Ο ρόλος του Επαγγελματία Ασφαλιστικού Διαμεσολαβητή

Καθημερινά οι καταναλωτές βομβαρ­δίζονται από προσφορές και παραπλανη­τικές διαφημίσεις, για μεγάλες παροχές και φτηνά ασφάλιστρα, για ασφάλιση που συνοδεύεται από εντυπωσιακά δώρα, γιο ειδικά πρωτοποριακά προγράμματα υγεί­ας με εξαϋλωμένο κόστος, ακόμη και δωρεάν ασφάλιση προσφέρετε, σαν συνοδευτική παροχή, στην αγορά άλλων προϊόντων.

Οι προσφορές γίνονται από αντιπρο­σωπείες αυτοκινήτων, τράπεζες, πιστω­τικές κάρτες, ταχυδρομεία, κλινικές, δια­φόρους οργανισμούς, Δήμους, εταιρείες εκδόσεως κοινοχρήστων, super market, πρακτορεία προ-πο, σε συνεργασία με ασφαλιστικές εταιρείες.

Ορισμένες μάλιστα εταιρείες, προ­σφέροντας μέσω διαδικτύου χαμηλότερο κόστος, κυρίως στην ασφάλιση αυτοκι­νήτου, δυσφημούν ταυτόχρονα τους Ασφαλιστικούς Διαμεσολαβητές, τους συνεργάτες τους δηλαδή, αφήνοντας να εννοηθεί, ότι αυτοί ευθύνονται για το υψη­λό κόστος.

Σε όλες τις αναπτυγμένες ασφαλι­στικά χώρες, ασφάλεια μπορεί να αγορά­σει κανείς, είτε από τους Ασφαλιστικούς Διαμεσολαβητές, είτε απ’ ευθείας από την ασφαλιστική εταιρεία, είτε μέσα από τα λεγόμενα εναλλακτικά δίκτυα.

Η ιδιωτική ασφάλιση όμως σε όλο τον κόσμο, δεν βασίζεται σε αυτά, στηρί­ζεται στη Διαμεσολάβηση, χωρίς τη Δια­μεσολάβηση δεν υπάρχει ως θεσμός και ο Επαγγελματίας Ασφαλιστικός Διαμεσο­λαβητής, θεωρείται ο φυσικός υποστηρι­κτής και σύμβουλος του ασφαλισμένου, προσθέτει αξία στο προϊόν και τις υπηρε­σίες και δεν έχει καμιά σχέση με τον μεσάζοντα, που ανεβάζει το κόστος του προϊόντος.

Η ασφάλιση λοιπόν, είναι μια σοβα­ρή υπόθεση για να την εμπιστευθεί κανείς σε κείνον, που την πουλάει σαν συνοδευ­τικό προϊόν στην κύρια δραστηριότητα του, είτε λέγεται τράπεζα, είτε αντιπροσωπεία αυτοκινήτου, ή να την εμπιστευθεί, στο αχανές και απρόσωπο διαδίκτυο και σε ανθρώπους που ασκούν το επάγγελμα ως πάρεργο.

Πρέπει να έχει υπ’ όψιν του ο κατα­ναλωτής ότι πρόκειται για ένα ιδιαίτερο προϊόν, το μοναδικό, που δεν μπορεί να το αγοράσει όταν το χρειασθεί και αφού το αγοράσει δεν γνωρίζει αν και πως θα λειτουργήσει, αφού δεν μπορεί να το δοκι­μάσει.

Για να διαπιστώσει τη σωστή λει­τουργία του και τη χρησιμότητα του, θα πρέπει να το χρειαστεί, να υποστεί δηλαδή ζημιά, τότε όμως είναι αργό, για να το διορθώσει, αν από «μάνα του» ήταν ελαττωματικό, ούτε καν είδους εγγύηση μπορεί να επικαλεσθεί.

Τη σωστή αγορά και λειτουργία ενός ασφαλιστικού προϊόντος, μόνο α επαγγελ­ματίας Ασφαλιστικός Διαμεσολαβητής μπορεί να την εγγυηθεί, στον καταναλωτή, αφού πέραν από τις γνώσεις και τη\ εμπειρία του, η πολιτεία φρόντισε να δια­σφαλίσει τα συμφέροντα των ασφαλισμέ­νων, όχι μόνο από πιθανά λάθη και παρα­λήψεις, αλλά και από λανθασμένη συμβουλή του.

Επιλέγοντας ο καταναλωτής  να ασφαλιστεί μέσα από όλα αυτά τα δίκτυα πρέπει να γνωρίζει ότι αγοράζει προϊόν μιας χρήσης, χωρίς service και ενώ το οικονομικό όφελος είναι πολύ  μικρό, αποστερεί τον εαυτό του, από τον φυσικό του υποστηρικτή και σύμβουλο την ώρα της διεκδίκησης της αποζημίωσης.

Είναι δηλαδή, σαν να επιλέγει να εμφανιστεί στο δικαστήριο χωρίς τον δικηγόρο του ή να λάβει φαρμακευτική αγωγή χωρίς την συμβουλή του γιατρού.

Αν οι συγκεκριμένες ασφαλιστικές εταιρείες, θέλανε να μειώσουν το κόστος για τον καταναλωτή θα μείωναν την δική τους προμήθεια (δικαίωμα συμβολαίου), που είναι πολλές φορές τριπλάσια και πολλές φορές τετραπλάσια, από την αμοιβή του Διαμεσολαβούντος και δεν θα το στερούσαν τεχνητώς τον Ασφαλιστικό του Σύμβουλο, δυσφημώντας τον ταυτόχρονα.

Όσοι προσφέρουν φθηνά ή τζάμπα ασφάλειες, δεν το κάνουν από γενναιο­δωρία ή πονοψυχία, σε άλλο όφελος προσδοκούν, υπάρχουν άλλωστε οι λαϊ­κές παροιμίες, τόσο για το «..φθηνό κρέ­ας..», όσο και για το τζάμπα, «…που δεν δίνει η μάνα στο παιδί..».

Οι προσφορές αυτές βρίσκουν πρό­σφορο έδαφος, κατ’ αρχάς, στην κατη­γορία εκείνη των καταναλωτών, που έχουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα και προσπαθώντας να «κουρέψουν» ή να αφαιρέσουν δαπάνες, επιλέγουν τις ασφά­λειες.

Πρέπει όμως να γνωρίζουν, ότι οε αυτή την περίοδο, η ζημιά ισοδυναμεί με ανεπανόρθωτη οικονομική καταστροφή και δεν πρέπει να τους δελεάζει το «τυρί», που μπορεί να αποδειχθεί και «χαλασμένο», τη «φάκα» πρέπει να προσέχουν.

Υπάρχει ακόμη και η μεγάλη κατη­γορία των συμπατριωτών μας, χωρίς ασφαλιστική συνείδηση, που αντιμετωπί­ζουν την ασφάλιση σαν φοροεισπρακτική υποχρέωση, περίπου όπως τα τέλη κυκλοφορίας και το μόνο που τους απασχολεί είναι να έχουν ένα χαρτί για να μην τους γράψει ο τροχονόμος, ψάχνουν πάντα για το φθηνότερο, ακόμη και το τζά­μπα, αλλά αν τους συμβεί ζημιά, είναι οι ποίο απαιτητικοί.

Όλοι αυτοί οι ασφαλισμένοι, την ώρα της ανάγκης-ζημιάς είναι ανυπεράσπι­στοι και «ξυπόλυτοι», χωρίς καθοδήγηση και συμβουλή, «ξεχνούν» τον τρόπο που επέλεξαν να ασφαλιστούν και προστρέ­χουν στον Ασφαλιστικό Σύμβουλο για να τους εξηγήσει τους όρους του συμβολαί­ου, να τους επισημάνει τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτό και να τους καθο­δηγήσει σχετικά με τον τρόπο που θα διεκ­δικήσουν την αποζημίωση, κοντολογίς, ενώ δεν πλήρωσαν, ζητούν και «εισπράτ­τουν» από τον Διαμεσολαβητή, δωρεάν υποστήριξη και δωρεάν συμβουλή.

Η δωρεάν συμβουλή στην πατρίδα μας, είτε λέγετε ιατρική, είχε νομική είτε ασφαλιστική, είναι φαινόμενο που «ευδο­κιμεί» σε μεγάλη κλίμακα.

Στην μεγάλη όμως χώρα, πέραν του Ατλαντικού, όπου η κρατική ασφάλιση είναι ανύπαρκτη, η δε ιδιωτική είναι τόσο διαδεδομένη, που μπορεί να την αγοράσει κανείς ακόμη και στο δρόμο, από αυτό­ματο μηχάνημα, η συντριπτική πλειοψη­φία των καταναλωτών αγνοούν τα εναλ­λακτικά δίκτυα και τις «μηχανές» και θεω­ρούν αυτονόητο ότι την ασφάλιση τους, θα την εμπιστευθούν μόνο σε Ασφαλιστικό Διαμεσολαβητή, έστω και αν τους κοστίσει κάτι παραπάνω, αφού μαζί με την ασφά­λιση, εξασφαλίζουν υποστήριξη και συμ­βουλή και δεν θα διανοηθούν, να ζητή­σουν δωρεάν συμβουλή, ούτε από γιατρό, ούτε από δικηγόρο, ούτε από ασφαλιστή, αφού θεωρούν, «..ότι η δωρεάν συμβου­λή έχει τόση αξία… όσο πλήρωσε κανείς, για να την αποκτήσει…».

Άρθρο του

ΛΑΜΠΡΟΥ ΚΩΣΤΑ

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΗ

Δημοσιευμένο στο

Περιοδικό ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ